Дали е тоа љубов или не...

 

Дали е тоа љубов или не...

 

Дали е тоа љубов или не... треперливиот шепот на исцрпеноста...

Taa трепереше.

Тој Ја гледаше.

Тoа не и` пречеше.

Тој се загледа во неа.

Таа трепна, сè уште трепери.

Тој се доближи до неа и ја понуди својата јакна.

Таа не сакаше да го прифати.

Тој отиде зад неа и и` помогна да ја облече јакната.

Таа го избегнуваше неговиот поглед.

Ја држеше блиску до себе за да и` го загрее телото наспроти неговото.

Таа промрморе слабо благодарам.

Насмевка му избега од усните како одговор.

Таа повеќе не се бореше, пушти да си оди.

Ја следеше и ја стигна.

Таа му дозволи да ја прегрне.

Тој беше топол, неговиот нежен допир ја тресеше.

Така останаа некое време.

Потоа и` ја понуди вреќата за спиење и таа прифати без непотребна драма.

Ја држеше во раце, невестински стил, знаејќи дека е премногу слаба за да се движи и нежно ја стави во вреќата за спиење. Потоа отиде да легне покрај неа ставајќи ја нејзината глава на градите за да се обиде да ја загрее. Ова ќе биде долга, студена и во исто време сурова и страшна ноќ, тешко за двајцата да се справат или да се спротивстават на притисокот.

Можеби таа не беше во право цело време, можеби тој не беше толку лош, па ја спаси, нели, сега? Тоа го прави барем чесно момче ако не друго... Но, засега, да ја зачуваме таа мисла за друг пат. Таа се чувствуваше толку ранливо. Требаше само за миг да ги одмори очите и да го остави малку. Дури и ако тоа значи да се одмори во неговите раце и да го остави нејзиниот живот во негови раце, нека биде така, повеќе не и` беше грижа, беше премногу исцрпена за да размислува за тоа, ниту пак да започне нова борба со него, барем не сега. Таа само сакаше нејзиниот кошмар конечно да заврши и нешто што ќе и` ја олесни болката. Таа дишеше тешко, испушти длабока воздишка неколку моменти пред да се оддалечи во мирен сон. Па, тоа е, … барем … мирно засега… ;)